Tylko jeden raz do roku... (Ale rano drugi).

W Wigilię rano wydarzył się pierwszy cud, który sprawił, że nie czekałam nawet na rozmowne zwierzęta pózniej. Denise pozwoliła mi nie iść na trening o 5:00 rano. Czyż nie jest to wspaniałe? Nie wyobrażam sobie w Polsce przymusu pływania w ten wyjątkowy dzień...

Podczas gdy moja rodzina była zajęta ubieraniem choinki i szykowaniem ostatnich wigilijnych potraw, my niewiele w ten dzień robiliśmy. Korzystając z okazji spałam trochę dłużej, zjadłam owsiankę z jeżynami (tak, wciąż korzystam z tego samego pudła, które kupiłam podczas mojej pierwszej wycieczki do sklepu kilka dni po przylocie). Potem ubrałam się ładniej i połączyłam z Polską, która właśnie oczekiwała pierwszej gwiazdki.  

Z dziewczynami obejrzałyśmy również "Kocha, lubi, szanuje" (baaardzo świątecznie ;-) ), żeby zabić czas. Po późnym lunchu pojechaliśmy do kościoła. Nie ma, że na wigilijnej mszy mielibyśmy stać, o nie - w ławce byliśmy więc już godzinę wcześniej! Ale tak w ogóle to nikt nie stał pomiędzy rzędami ławek, dla tych, którzy nie zmieścili się w głównej nawie przygotowano transmisję wideo do jednego z większych pokojów. Więc obyło się bez corocznych omdleń.

Pózniej pojechaliśmy na obiad do restauracji w hotelu w centrum miasta. Zwykle rodzinka chodzi w Wigilię na pizzę, ale w tym roku, nie wiem, czy trochę nie dla mnie, postanowili uczcić ten dzień uroczyściej. 

Byliśmy jednymi z niewielu gości, więc atmosfera była niemal domowa.

A jedzenie... Przepyszne. Chociaż menu nie oferowało karpia, ryby po grecku czy w ogóle wegetariańskich przysmaków. No cóż, raz chyba można mi wybaczyć jedzenie cielęciny w ten dzień "bardzo ciepły, choć grudniowy"? Ale z kaparami i karczochami, niebo w gębie! 

Nie śpieszyło nam się do domu, więc postanowiliśmy pojechać i zobaczyć owoc ciekawego hobby jednego z mieszkańców Lafayette, który co roku przeradza swój dom w gigantyczne tło dla pokazu świateł. Przez 20 minut czekaliśmy w kolejce samochodów, nastawiliśmy radio na właściwą stację i patrzryliśmy jak cała okolica jest rozświetlona przez jeden, pulsujący wszystkimi kolorami dom - w rytm dyskotekowej wersji świątecznych piosenek rzecz jasna. No cóż... Ciakawe doświadczenie. Ta rodzina nie posiada garażu. Tysiące światełek to również niemała inwestycja...

Tradycją Newtonów jest w Wigilię otworzyć po jednym prezencie ze stoisku pod choinką. 

Co roku każdy rozdziera błyszczący papier i odkrywa... Tam-dam-dam.... nowa pidżamę. Ja też dostałam długa koszulę nocną. Kiedy wszyscy zrezentowali paletę nocnego ubioru, każy musiał przeczytać jedną stronę krótkiej świątecznej bajki na dobranoc.

I przyszedł czas, żeby rzeczywiście życzyć sobie dobrych snów. 

Pierwszy dzień świąt w tym domu nie może przecież rozpocząć się w południe, prawda? Pierwszy i najmłodszy był na nogach już o 3:00 nad ranem. Mnie miłosiernie zbudzili o 6:00. Czekaliśmy na rodziców, wypiłam kubek herbaty, zaczynałam już zasypiać na kanapie, kiedy wszyscy zdecydowali zgodnie, źe czas zacząć prezentowy maraton. Najpierw - skarpety znad kominka, na rozgrzewkę. Czyli mnóstwo drobiazgów, pilniczki, błyszczyki, skarpetki.

Potem, w głównej rozgrywce, szliśmy w kolejce od najstarszego do najmłodszego, otwierając po kolei starannie zapakowane paczuszki. Każdy rano już zastał swój stosik na krześle, zajęliśmy więc pozycje i jeden po drugim prezentowaliśmy nowe nabytki.

Ja zastałam również paczkę, która zagubiła się w listopadzie i sprawiła mi ogromną radość!

Moźecie się domyślić, że śniadanie mogło się odbyć dopiero po kilku godzinach. Całą grupą zaatakowalismy kuchnię, każdy pomagając przy przygotowaniach. Były omlety z wieloma dodatkami, wielka salatka owocowa, bekon, ciasto i duuużo kawy.

A potem runda finałowa, czyli prezenty od dzieci. Tym razem od najmłodszego do najstarszego, a co!

Reszta dnia była leniwa i przeznaczona na zajęcia własne. Ja trochę snułam się po domu, nie mogąc zdecydować, co wyjątkowego mogłabym robić. W końcu zadzwoniłam do rodziny i usłyszałam trochę o ich świętowaniu.

Oczywiście nie mogło zabraknąć wielkiego, rodzinnego obiadu. Tutaj na stole muszą pojawić się kraby i  wołowina z grilla.

W tym roku był również łosoś, dla takiej tam fanki różowej rybki... (bo kraby sa po prostu...straszne!) Jako że przyszła paczka z prezentami dla rodziny, przedstawiłam tradycję łamania się opłatkiem i wykonaliśmy uproszczoną wersję dzielenia sie (wszyscy byli bardzo głodni),  więc po modlitwie każdy podnosił swój kawałek i wygłaszał krótkie życzenia dla innych. Było niesamowicie miło, ciepło i wesoło, choć niezbyt formalnie (ja w leginsami i wielkiej bluzie "Indiana State University"). Potem z piekarnika wyskoczyło pachnące Apple pie i przyszedł czas na upominki z Polski.

Okazało się, że moja Mama jest geniuszem prezentów i w malusiej paczce, która przyszła do Lafayette, zmieściło się wiele niepowtarzalnych prezentów, które sprawiły każdemu Newtonowi... Oj, dużo radości. A jak się mój host brat z collage'u ucieszył z Żubrówki! Wszyscy chłopcy dumnie zapoznali do zdjęcia w europejskich koszulkach. Ja dokonałam też wielkiego powrotu do zagubionej wiedzy o bursztynach z jednej z zielonych szkół nad Bałtyk i zaprezentowałam historię powstania naszyjnika host mamy. Nie obyło się też bez pokazu zdjęć z Wigilii w domu w zeszłym roku i opisu naszych niekończących się tradycji...

I tak, późnym wieczorem, świętowanie dobiegło końca.

Następnego dnia, prawie ze łzami w oczach pojawiłam się na czterogodzinnym pływaniu.  A w piątek musiałam pomagać przy dziewieciogodzinnych zawodach. Uwierzcie, po wyjściu z basenu cały świat był niebieski!

Na szczęście kolejne dni były tak miłe, że pracuję nad zatarciem tych nieprzyjemnych wydarzeń. W sobotę tylko godzina pływania, wyjście do kina i na obiad, a w niedzielę? A w niedzielę dziewczyny zabrały mnie wreszcie do stolicy! Indianapolis!