Ostatni dzień wakacji

Dzisiaj znowu obudziłam się wcześniej i przez dwie godziny myślałam i próbowałam uspokoić rozpaczliwie bijące serce (wariactwo) Opracowałam też ambitny plan dnia.

Żeby zdążyć do szkoły będę musiała wstawać o 5:30, więc nie wiem, kiedy będę się zamartwiać. Co za szkoda... Późne chodzenie spać  na pewno odpada!

Na śniadanie starałam się zrobić sobie owsiankę, która nie jest do końca instant... Zmusiłam się do zjedzenia całej miski. To było wyzwanie! Przez stres i zmianę czasu mam konflikt z apetytem.

Potem pozbyłam się nadmiaru wody z organizmu, czytając maile i wiadomości. 

Tak w ogóle to piję tu naprawdę rekordowe ilości wody, mają w kuchni taki baniak z dwoma kurkami i z plastykowymi kubkami jak u lekarza czy coś! 

A potem... Nawiązywałam relację z młodszą siostrą. Reszta rodzeństwa na razie zupełnie mnie ignoruje, ale cóż. Poszłysmy na rowery (moja okolica to dwie ulice z domami i highway, więc już po dwóch kólkach znałam wszystkie domu na pamięć. Nie ma co jak mieszkać w zupełnej pustce), potem uczyłam ją grać w "kolanko", kopałyśmy gigantyczną piłkę. Okazało się, że mają trochę gier planszowych i ograłam ją w Operację i LIFE (starałam się nie wygrywać, ale niespecjalnie mi się udało). 

Pole za ogrodem

Następnie wygłupiałyśmy się, latając na boso po ulicy i wymyśliłam rysowanie kredą po chodniku. Starałam się namówić ją, żeby zamiast lodów zjadła coś innego na lunch i udało mi się zaserwować jej jajka, ale zjadła je z dwoma cheeseburgerami z opakowania, więc amerykański akcent był ;-)

Więc ten dzień nie był najgorszy. Cóż, będę się przyjaźnić z 10-latką!  Starsza siostra... To jakaś inna planeta. Serio.

Na obiad zjedliśmy makaron z gotowym sosem do spagetti. So much american...

W mojej okolicy niestety nie ma żadnych wymieńców z mojej organizacji, jest cień szansy, że są jacyś z innych... Podobno wszyscy z CCI mieszkają w Indianapolis. Bardzo szkoda, chciałabym mieć jakieś wsparcie w osobach w tej samej sytuacji. Naczytałam się na blogach o przyjaźniach między exchange studentami! 

Nie piszę już wiecej o moich rozterkach i zmartwieniach, dam wam dzień przerwy od moich smutków. Na szczęście jutro zaczyna się szkoła - nie sądziłam, że kiedykolwiek będę czuła taką ulgę myśląc o niej! Bardzo się boję tego pierwszego dnia, ale z drugiej strony jestem szczęśliwa, że coś się wreszcie ciekawego wydarzy! 

Nie chcę was zbytnio stresować, kochani wymieńcy, teraźniejsi i przyszli - muszę po prostu gdzieś o tym wszystkim napisać, poza tym na razie mam sporo czasu. Pamiętajcie, że każdy ma inne odczucia i przeżycia. Dziękuję wszystkim za wspaniałe komentarze i słowa pocieszenia - naprawdę cieszę się z każdego wsparcia, które otrzymuję od was. To podnosi mnie na duchu. Poza tym wiedza o tym, że inni czytają mojego bloga, jest uskrzydlająca!

Pozdrawiam  jeszcze szykujących się na wymianę (pakujcie się mądrze!) i wszystkie kochane, bliskie mi osoby :-)